Φιλολογία: ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

«ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ»

ENOTHTA 11 (Ζ΄, 514a-515a) : Η αλληγορία του σπηλαίου

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Σωκράτης: Μετά από αυτά λοιπόν, είπα, παράστησε τη δική μας φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία με μια τέτοια εικόνα. Φαντάσου, δηλαδή, μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά, η οποία έχει την είσοδό της ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, μέσα σ’ αυτή να βρίσκονται άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι με δεσμά και στα πόδια και στον αυχένα, ώστε να μένουν καθηλωμένοι και να βλέπουν μόνο μπροστά τους, χωρίς να μπορούν να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους λόγω των δεσμών τους. Ακόμη (φαντάσου) ένα φως από φωτιά να καίει γι’ αυτούς από ψηλά και μακριά και πίσω τους. Και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες να περνά ψηλά ένας δρόμος, παράλληλα στον οποίο φαντάσου να έχει χτιστεί ένας μικρός τοίχος, όπως ακριβώς έχουν τοποθετηθεί από τους ταχυδακτυλουργούς μπροστά τους τα παραπετάσματα, πάνω στα οποία δείχνουν τις ταχυδακτυλουργίες τους.

Γλαύκων: (Τα) φαντάζομαι, είπε.

Σωκράτης: Φαντάσου, λοιπόν, κατά μήκος αυτού του μικρού τοίχου ανθρώπους να μεταφέρουν κάθε είδους αντικείμενα, που ξεπερνούν το ύψος του μικρού τοίχου, και ανδριάντες και άλλα ομοιώματα, κατασκευασμένα κι από πέτρα κι από ξύλο και από κάθε είδους υλικά˙ όπως είναι φυσικό, (φαντάσου) άλλους από αυτούς που περνούν φορτωμένοι να μιλούν και άλλους να σιωπούν.

Γλαύκων: Αλλόκοτη εικόνα περιγράφεις, είπε, και αλλόκοτους δεσμώτες.

Σωκράτης: Όμοιους με μας, όμως, είπα εγώ.

Η ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Η πλατωνική φιλοσοφία είναι δυϊστική, χωρίζοντας τον κόσμο σε μία υλική και μία ιδεατή σφαίρα ύπαρξης. Αυτό γίνεται με την εισαγωγή της θεωρίας των ιδεών : οι ιδέες είναι, κατά τον Πλάτωνα, τα αιώνια αρχέτυπα των αισθητών, υλικών πραγμάτων και γίνονται αντιληπτά μόνο με το νου και όχι με τις αισθήσεις. Τα αισθητά αντικείμενα τα θεωρεί κατώτερα, υλικά και φθαρτά είδωλα των ιδεών, οι οποίες τα μορφοποιούν. Έτσι π.χ. κάθε τραπέζι είναι η υλική και πρόσκαιρη αντανάκλαση της άυλης ιδέας "τραπέζι", η οποία συγκεντρώνει τα αναλλοίωτα και κοινά χαρακτηριστικά όλων των τραπεζιών (αφηρημένες έννοιες όπως η δικαιοσύνη ή η ομορφιά έχουν επίσης τις δικές τους αρχετυπικές ιδέες). Ο Πλάτων λοιπόν αναγνωρίζει δύο διαφορετικούς κόσμους, τον αισθητό, ο οποίος διαρκώς μεταβάλλεται και βρίσκεται, όπως και ο Ηράκλειτος υποστήριξε, σε ασταμάτητη ροή, και τον νοητό κόσμο, τον αναλλοίωτο, δηλαδή τις ιδέες, οι οποίες υπάρχουν σε τόπο επουράνιο. Αυτές είναι τα αρχέτυπα του ορατού κόσμου, τα αιώνια πρότυπα και υποδείγματα τα οποία συντηρούν τη μορφή των υλικών σωμάτων.

Ο Πλάτωνας πίστευε ότι μόνο με τον νου μπορούν να προσεγγιστούν οι ιδέες και άρα η πραγματική, βαθύτερη φύση του κόσμου. Η εμπειρία των αισθήσεων για τον Πλάτωνα ήταν από αβέβαιη έως ψευδής, ενώ αντιθέτως η λογική διερεύνηση αποκάλυπτε τη γνώση, την ενόραση των υπερβατικών ιδεών, που προϋπήρχε σε λανθάνουσα μορφή στον νου λόγω της θείας καταγωγής της ψυχής πριν την ενσάρκωση της. Ως υψηλότερη ιδέα θεωρούσε την ιδέα του Αγαθού από την οποία απέρρεαν όλες οι άλλες.

Στην ψυχή ο Πλάτωνας διακρίνει τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Γι' αυτό και αναγνωρίζει τρεις αρετές, τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη, η καθεμία από τις οποίες αντιστοιχεί και σε ένα από τα τρία μέρη της ψυχής. Αλλά οι τρεις αυτές αρετές πρέπει να αναπτύσσονται αρμονικά, ώστε το λογιστικό -ως θείο- να κυβερνά, το θυμοειδές να υπακούει σ' αυτό ως βοηθός και τα δύο μαζί να διευθύνουν το επιθυμητικό, για να μην επιχειρεί να άρχει αυτό, αφού είναι το πιο άπληστο και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Από την αρμονική ανάπτυξη των τριών αρετών αποτελείται η δικαιοσύνη, η οποία είναι αρμονία των τριών άλλων αρετών.

Επειδή και η πόλη αποτελεί μία αντανάκλαση του ανθρώπου, διακρίνει και σ' αυτήν τρία γένη (τάξεις): το βουλευτικόν (οι φύλακες-βασιλείς), το πολεμικόν (οι φύλακες- επίκουροι) και το χρηματικόν (οι χειρώνακτες), τα οποία αντιστοιχούν προς τα τρία μέρη της ψυχής. Όπως στον άνθρωπο, έτσι και στην πόλη πρέπει να υπάρχει η δικαιοσύνη, δηλαδή η αρμονία, που επιτυγχάνεται, όταν και στην πόλη το καθένα από τα γένη εκτελεί το δικό του έργο και δεν επιδιώκει να αναμιχθεί στο έργο των άλλων γενών.

Το θέμα της αλληγορίας του σπηλαίου :

· η παιδεία (παιδείας τε πέρι καί άπαιδευσίας) ως στροφή της ψυχής προς το φως, δηλαδή προς την ιδέα του αγαθού, και συγκεκριμένα:

· η επίδραση που ασκεί η παιδεία στη φύση του ανθρώπου

· η υποχρέωση που έχουν οι ορθά πεπαιδευμένοι (οι φιλόσοφοι) να φωτίζουν με την παιδεία και τους άλλους ανθρώπους.

Ο όρος "αλληγορία"

Αλληγορία: μια εκτεταμένη παρομοίωση ή μεταφορά, κατά την οποία ο αφηγητής, χρησιμοποιώντας ένα σύνολο συμβολισμών, παρουσιάζει μια ιδέα, έννοια ή θεωρία του («άλλα λέει και άλλα εννοεί», αλληγορία<άλλος+αγορεύω). Πρόκειται δηλαδή για μια αφήγηση, της οποίας τα στοιχεία (πρόσωπα, χώροι, γεγονότα κλπ) αναπαριστούν με συμβολικό και παραστατικό τρόπο τις ιδέες που επιθυμεί να προβάλει ο αφηγητής. Η αλληγορία μοιάζει ως προς τη λειτουργία της με την παρομοίωση (: αναλογικός συσχετισμός των ιδιοτήτων ενός όντος / μιας κατάστασης με τις ιδιότητες ενός άλλου όντος/μιας άλλης κατάστασης) και τη μεταφορά (: «μεταφορά» των ιδιοτήτων ενός όντος σε ένα άλλο όν). Στην αλληγορία του σπηλαίου (ή «μύθο του σπηλαίου») ο Σω. καλεί τον Γλαύκωνα να φανταστεί (ἀπείκασον, ὄρα) τον αισθητό κόσμο σαν μια σκοτεινή σπηλιά και τους ανθρώπους σαν δεσμώτες. Στόχος του Πλάτωνα είναι να παρουσιάσει με τρόπο παραστατικό και άρα πιο κατανοητό τις σύνθετες ιδέες του, κρίνοντας ότι –για το συγκεκριμένο θέμα- η αλληγορία είναι πιο αποτελεσματική και ενδιαφέρουσα ως μέθοδος από τη διαλεκτική.

Σύνδεση με τα προηγούμενα

«Μετὰ ταῦτα δὴ, εἶπον»: Η φράση αυτή υποδηλώνει ότι ο Σωκράτης αναδιηγείται σε κάποιον φίλο του τι είπε στον Γλαύκωνα και στους άλλους συνομιλητές του την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του Κέφαλου και συγχρόνως ότι συνεχίζεται η συζήτηση που είχε ξεκινήσει σχετικά με τη λειτουργία της δικαιοσύνης στο πλαίσιο της ιδεώδους πολιτείας. Ήδη έχει γίνει λόγος για τους φύλακες, τους άρχοντες, τις γυναίκες, τα παιδιά. Στο 473d της Πολιτείας η συζήτηση στράφηκε στους φιλοσόφους, που αποτελούν τα μοναδικά πρόσωπα που μπορούν να σώσουν την πολιτεία, αν γίνουν άρχοντες ή αν οι άρχοντες γίνουν φιλόσοφοι. Εδώ, στον μύθο του σπηλαίου, διευκρινίζεται η «έσχατη και ανώτερη γνώση» που κρίνεται αναγκαία για τον φιλόσοφο –άρχοντα της ιδανικής πολιτείας.

Οι συμβολισμοί

Το μισοσκότεινο σπήλαιο είναι σύμβολο του αισθητού κόσμου, της ψευδούς και απατηλής αισθητής πραγματικότητας. Τα πράγματα που γίνονται αντιληπτά δια των αισθήσεων αποτελούν ψευδείς αντανακλάσεις των αληθινών όντων, των ιδεών. Το ημίφως είναι σύμβολο της αμάθειας, της ατελούς γνώσης των όντων στην οποία οδηγούν οι αισθήσεις. Οι δεσμώτες είναι οι απαίδευτοι άνθρωποι, που βρίσκονται στο σκότος της αμάθειας, της άγνοιας, της πλάνης, της πνευματικής και ηθικής αποτελμάτωσης. Τα δεσμά, που τους κρατούν ακίνητους από την παιδική τους ηλικία, υποχρεώνοντάς τους να βλέπουν μόνο τις σκιές των όντων στο τοίχωμα του σπηλαίου, είναι οι αισθήσεις. Οι σκιές αυτές (αλλά και ο συγκεχυμένος αντίλαλος από τις φωνές των ανθρώπων που κινούν τα αντικείμενα πίσω από το τοιχίο) συμβολίζουν τα αισθητά πράγματα, τα αντιληπτά δια των αισθήσεων, τα θολά, σκιώδη και ψευδή «ομοιώματα», τα απεικάσματα, τα είδωλα των ιδεών, των νοητών όντων, που είναι και τα μόνα αληθινά. Η κατάσταση των δεσμωτών είναι τέτοια, ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η αισθητή πραγματικότητα είναι ψευδής. Θεωρούν ότι οι σκιές και οι αντίλαλοι είναι η αλήθεια των όντων, ακριβώς διότι βρίσκονται δέσμιοι «ἐκ παίδων». Θα αντιδράσουν, επομένως, εναντίον όποιου προσπαθήσει να τους οδηγήσει προς την αληθινή γνώση (του φιλοσόφου, δηλαδή, που θα επιχειρήσει να τους διδάξει την αλήθεια των όντων). Στη συνέχεια της αλληγορίας, μάλιστα, ο Πλάτων αναφέρει ότι οι δεσμώτες θα σκοτώσουν αυτόν που θα μπορέσει να αποδράσει και αφού βγει από το σπήλαιο και γνωρίσει τις ιδέες και το Ἀγαθόν, επιστρέψει για να τους φωτίσει (υπαινιγμός για τη θανάτωση του Σωκράτη).

Παράλληλα, το σπήλαιο συμβολίζει και την πολιτική κοινωνία (την πολιτεία) που την κυβερνούν δημαγωγοί και διεφθαρμένοι πολιτικοί και όχι φωτισμένοι και πεπαιδευμένοι άρχοντες (όπως στην ιδανική πλατωνική πολιτεία). Στην πολιτεία αυτή (εδώ ο Πλάτων περιγράφει τα αποτυχημένα και απορριπτέα πολιτικά συστήματα της εποχής του και κυρίως την παρηκμασμένη αθηναϊκή δημοκρατία) οι πολίτες (σύμβολό τους είναι οι δεσμώτες), απαίδευτοι, χωρίς κρίση και άβουλοι, παρασύρονται από φιλόδοξους δημαγωγούς, λαϊκιστές και διεφθαρμένους πολιτικούς, που κυβερνούν παρασύροντας το πλήθος σε λανθασμένες αποφάσεις με σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Η αιτία της κατάστασης αυτής είναι η απαιδευσία: και των πολιτών, που τους κάνει άβουλους, και των αρχόντων, που τους κάνει διεφθαρμένους. Στην ερμηνεία αυτή της αλληγορίας του σπηλαίου μας προσανατολίζει, μάλιστα, ο ίδιος ο Σω. με το «Ὁμοίους ἡμῖν» : οι δεσμώτες είμαστε εμείς, λέει στον Γλαύκωνα, οι απαίδευτοι δεσμώτες-πολίτες της διεφθαρμένης πολιτείας-σπηλιάς που κυβερνούν επίσης απαίδευτοι άρχοντες.

Ο φωτεινός χώρος έξω από τη σπηλιά συμβολίζει τον κόσμο των ιδεών: εκεί βρίσκεται η αληθινή πραγματικότητα, που γίνεται αντιληπτή μόνο με τη νόηση. Το φως της αλήθειας, που φωτίζει στον κόσμο των ιδεών τα όντα (σε αντίθεση με το σκοτάδι της αμάθειας που απλώνεται στο σπήλαιο), προέρχεται από τον ήλιο, σύμβολο της ύψιστης ιδέας, του Αγαθού, της θείας υπερβατικής γνώσης.

Ο δεσμώτης που θα μπορέσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της αμάθειας για να βγει από το σκοτεινό σπήλαιο, πρέπει να βαδίσει το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο, την «ἄνω ὁδόν»: ο μακρύς ανηφορικός αυτός δρόμος συμβολίζει την κοπιαστική προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει ο άνθρωπος προς τη γνώση της αλήθειας, προς τη θέαση των ιδεών και του Αγαθού, προς την αληθινή παιδεία, που προσφέρει η διαλεκτική φιλοσοφία. Ο απελεύθερος δεσμώτης είναι ο φιλόσοφος.

«ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς»: Ο Πλάτωνας φαίνεται ότι έχει υπόψη του παραστάσεις θεάτρου σκιών ή νευροσπαστών (νευροσπάστης, - ου: αυτός που κινεί με χορδές ή λεπτούς σπάγγους ομοιώματα κούκλες. Τα ομοιώματα αυτά λέγονταν νευρόσπαστα ή πλαγγόνες).

Ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον μικρό τοίχο που είναι παράλληλα χτισμένος με τον δρόμο με το διαχωριστικό διάφραγμα των «θαυματοποιών», εκείνων, δηλαδή, που δίνουν παραστάσεις παρουσιάζοντας διάφορες ταχυδακτυλουργίες. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο λειτουργεί αυτός ο τοίχος και οι μορφές, οι σκιές των οποίων προβάλλονται μέσα στη σπηλιά, παραπέμπει σε κάτι ανάλογο του θεάτρου σκιών. Κάτι αντίστοιχο, ένα κουκλοθέατρο με μαριονέτες, παρουσιάζεται και από τον Αριστοτέλη. Προφανώς, λοιπόν, το κοινό της εποχής ήταν συνηθισμένο σε τέτοιου είδους παραστάσεις.

Το φως : πλατωνική φιλοσοφία και χριστιανισμός

Στην Πλατωνική θεωρία των ιδεών: το φως του ήλιου συμβολίζει το Αγαθόν, τη θεία γνώση, τη μία και αναλλοίωτη αλήθεια, που απαλάσσει τους ανθρώπους από το σκότος της πλάνης και της αμάθειας και τον φθαρτό και ψευδή κόσμο των αισθήσεων.

Στη Χριστιανική διδασκαλία: Ο Χριστός-Θεός ταυτίζεται με το φως (: «Ἐγώ εἰμι το φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μη περιπατήσῃ ἐν τῆ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει το φῶς τῆς ζωῆς», Κατά Ίωάννην, Η', 12-13.), ως πηγή της αληθούς χριστιανικής ζωής, υποσχόμενος στους πιστούς την απαλλαγή από το σκότος της πλάνης και της αμαρτίας αυτού του φθαρτού και προσωρινού κόσμου και τη σωτηρία τους.

Εκφραστικά μέσα

· Αλληγορία: όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η αλληγορία είναι ένας εκφραστικός τρόπος, με τον οποίο ο συγγραφέας άλλα λέει και άλλα εννοεί. Πρόκειται, συνεπώς, για συνεχή μεταφορά ή παρομοίωση. Ο Πλάτωνας τη χρησιμοποιεί για να κάνει πιο κατανοητές δύσκολες φιλοσοφικές έννοιες και για να κερδίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Επίσης, ο εκφραστικός αυτός τρόπος τού είναι χρήσιμος, όταν θέλει να θεμελιώσει απόψεις που δεν μπορούν να στηριχτούν με τη διαλεκτική ή για να ενισχύσει τη διαλεκτική.

· Διάλογος: χάρη σ’ αυτόν η περιγραφή του σπηλαίου δεν γίνεται μονότονη, αλλά αποκτά ζωντάνια και παραστατικότητα.

· Χρήση β’ ενικού προσώπου: η χρήση β’ ενικού προσώπου («ἀπείκασον», «ἰδὲ», «ὅρα») συνδέεται με τον διάλογο και προσδίδει στην περιγραφή αμεσότητα.

· Εικόνες: η περιγραφή του σπηλαίου δίνεται με πληθώρα οπτικο-ακουστικών και κινητικών εικόνων. Ειδικότερα, μπορούμε να αναφέρουμε τα εξής παραδείγματα:

α. οπτικές εικόνες: η περιγραφή της σπηλιάς («καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει»), οι ακινητοποιημένοι δεσμώτες («ἐν δεσμοῖς … ἀδυνάτους περιάγειν»), η παρουσίαση της φωτιάς που καίει στο πίσω μέρος («φῶς δὲ … αὐτῶν») και του τοίχου («μεταξὺ δὲ … δεικνύασιν»).

β. κινητική εικόνα: η παρουσίαση των ανθρώπων οι οποίοι κινούνται στον δρόμο («ὅρα τοίνυν … εἰργασμένα»).

γ. ακουστική εικόνα: οι ομιλίες των ανθρώπων που ακούγονται κατά το πέρασμά τους («οἷον … παραφερόντων»).

Ένα κείμενο παράλληλο: είχε ο Καβάφης υπόψη του την αλληγορία του σπηλαίου;

Κ.Π.Καβάφη, Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. - Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. -

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

· Ο κόσμος του ποιητή είναι σαν τη σπηλιά της Πολιτείας του Πλάτωνα, σκοτεινός. Ο ποιητής είναι ένα είδος δεσμώτη, όχι της άγνοιάς του αλλά μιας ζωής που δεν τον ικανοποιεί.

· ο ποιητής είναι απελπισμένος (…μέρες βαρυές περνώ…), αναζητά το φως μιας άλλης ζωής (…επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα…) και αναγνωρίζει την αξία του για τη γαλήνη της ψυχής του (…Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά…). Οι δεσμώτες δεν αντιλαμβάνονται καν την άγνοιά τους.

· το δικό του σπίτι μοιάζει να μην έχει παράθυρα ή ο ποιητής δεν μπορεί να τα βρει, αδυνατεί ή διστάζει να εντοπίσει την έξοδο προς το φως και φαίνεται να αποδέχεται ένα είδος ευθύνης του γι’ αυτό (…Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω…). Η σπηλιά έχει τουλάχιστο την είσοδο και το λιγοστό φως με τις σκιές που έρχονται απέξω, υπάρχει σ' αυτήν η ελπίδα για την έξοδο των δεσμωτών.

· ο ποιητής φοβάται το φως μιας άλλης ζωής, φαίνεται διστακτικός μπροστά στο ενδεχόμενο μιας τόσο μεγάλς αλλαγής τελικά προτιμά να μη βρει διέξοδο προς το φως και να παραμείνει στον κόσμο του σκοταδιού, επειδή υποθέτει ότι θα υποφέρει με όσα θα του αποκαλύψει το φως (…Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω…Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία…Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει), όπως υποφέρουν και οι δεσμώτες, όταν το αντικρίσουν.

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΡΙΖΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

v εἶπον < λέγω: αναντίλεκτος, φιλόλογος, γεωλόγος, έπος, λεκτικός, λέξη, λεξικό, λέσχη, λήμμα, λογικός, λόγος, λογύδριο, ορθοέπεια, ρήμα, ρήση, αντιρρησίας, ρήτορας, ρητός, ρήτρα, απόρρητος,.

v ἀπείκασον < ἀπεικάζω, εἰκός: απεικόνιση, εικασία, εικαστικός, εικόνα, εικονίδιο, εικονικός, εικόνισμα, εικονιστικός, εικονογράφημα, εικονογραφία, εικονογραφικός, εικονογράφος, εικονοκλασία, εικονοκλάστης, εικονολάτρης, εικονολατρία, εικονολήπτης, εικονοσκόπιο, εικονοστάσι, εικονοτυπία, επιεικής.

v πάθει < πάσχω: αντιπάθεια, απάθεια, εμπαθής, ηδυπάθεια, πάθημα, πάθηση, παθητικός, παθογένεια, πάθος, πένθος, συμπάθεια.

v ἰδὲ < ὁρῶ: ανύποπτος, αόρατος, είδος, ειδύλλιο, είδωλο, επόπτης, ιδέα, ιδεοληψία, κάτοπτρο, κάτοψη, μάτι, οπή, οπτικός, όραμα, οραματιστής, όραση, ορατός, οφθαλμός, παντεπόπτης, πρόσοψη, ύποπτος.

v καταγείῳ < κατὰ + γῆ: απόγειο, απογείωση, γαιάνθρακας, γαιοκτήμονας, γεωγραφία, γεωμετρία, γεώτρηση, γεωτρύπανο, γηγενής, γήινος, γήπεδο, ισόγειος, προσγείωση, υπέργειος, υπόγειος

v οἰκήσει < οἰκέω - ῶ < οἶκος: ιδιοκατοίκηση, κατοικία, οικείος, οίκημα, οικία, οικισμός, οικογένεια, οικονομία, οίκος, οικόσιτος, οικότροφος, οικουμένη, πολυκατοικία, συγκατοίκηση

v ἀναπεπταμένην< ἀνὰ + πετάννυμι < πετασ + πρόσφυμα –νυ-+ κατάληξη –μι. Με αφομοίωση του -σ- σε -ν- >πετάννυμι: καταπέτασμα, παραπέτασμα, πέταγμα, πέταλο, πεταλούδα, πεταχτός, πετεινός, πτερό, πτέρυγα, πτήση, πτητικός, υψιπέτης.

v ἐχούσῃ < ἔχω: ανακωχή, ανοχή, αντοχή, άσχετος, ενοχή, έξη, εξής, ευεξία, καθεξής, κατοχικός, καχεκτικός, κληρούχος, μέτοχος, πάροχος, πολιούχος, ραβδούχος, σχεδόν, σχέση, σχετικός, σχήμα, σχολείο.

v ὄντας < εἰμὶ: απουσία, εξουσία, εσθλός, ετυμολογία, έτυμον, όντως, ουσία, ουσιαστικός, ουσιώδης, παρόν, παρουσία, παρουσιαστικό.

v μένειν < μένω: ανυπόμονος, διαμονή, έμμονος, επίμονος, μονή, μόνιμος, μόνος, υπομονή, αναμονή.

v περιάγειν < περὶ + ἄγω: αγωγή, αγωγός, αγώνας, άγημα, άξονας, απαγωγή, συναγωγή, διαγωγή, εισαγωγέας, αρχηγός, στρατηγός, λοχαγός, ξεναγός, αγέλη, αγώγι, αγωγιάτης, αγώγιμος, ακτίνα, άμαξα, ανάγωγος, άξιος, εισακτέος, επαγωγός, επείσακτος, ευαγής, καταγώγιο, παιδαγωγός, παρείσακτος, παρθεναγωγείο, πλοηγός, συναξάρι, σύναξη, υδραγωγείο.

v καόμενον < κάω > καίω: διακαής, έγκαυμα, καύμα, καύση, καυστήρας, καυστικός, καύσωνας, καυτός, καύτρα, καψάλισμα, παλουκοκαύτης, πυρίκαυστος.

v παρῳκοδομημένον < παρὰ + οἰκοδόμος < οἶκος + δέμω: ανοικοδόμηση, ανοικοδόμητος, δομή, δόμηση, δομικός, οικοδόμημα, οικοδόμηση, οικοδομικός, οικοδόμος, πολεοδομία, πολεοδομικός, πολεοδόμος.

v πρόκειται < πρόκειμαι: αντικειμενικός, διακειμενικός, κατάκοιτος, κείμενο, κειμήλιο, κοίτη, κοιτίδα, κοιτώνας, προκείμενο, υποκειμενικός, επικείμενος.

v παραφράγματα- από το ρήμα παραφράττω < παρά + φράττω· σχηματίζει το θέμα φραγ- + πρόσφυμα -j- + -ω > φράττω. ΟΜΟΡΡΙΖΑ: φραγή, φράκτης φραγμός, έμφραγμα, φράξιμο

v δεικνύασιν < δείκνυμι: αναπόδεικτος, αποδεικτικός, απόδειξη, δείγμα, δειγματοληψία, δειγματολόγιο, δείκτης, δεικτικός, ενδεικτικός, ένδειξη, επιδεικτικός, επίδειξη, παράδειγμα, παραδειγματικός, παραδειγματισμός, υπόδειγμα, υποδειγματικός, υπόδειξη.

v ἔφη < φημὶ (θ. φη-, και φᾱ-· με ετεροίωση φω-): άφατος, προφήτης, φήμη, φωνή, απόφαση, κατάφαση, αντίφαση, αντιφατικός. (Σημείωση: από τη ρίζα φα- προέρχεται και το ρ. φαίνω – φαίνομαι)

v φέροντας < φέρω (θ. φέρ-, φορ-, φαρ-, φωρ-, οισ-, ἐνεκ-, ἐγκ-): αμφορέας, ασθενοφόρο, αυτόφωρος, διάφορος, διένεξη, διηνεκής, κατάφωρος, μαρσιποφόρο, μεταφορέας, μεταφορικός, οισοφάγος, παράφορος, πολύφερνος, φαρέτρα, φερέγγυος, φέρετρο, υποφερτός, φορά, φορέας, φορείο, φόρεμα, φόρος, φόρτος, φωριαμός.

v εἰργασμένα < ἐργάζομαι): άεργος, ακατέργαστος, άνεργος, εργαλείο, εργασία, εργάσιμος, εργαστήριο, εργάτης, εργατικός, έργο, διεργασία, συνεργασία, εργατολόγος.

v φθεγγομένους < φθέγγομαι (< θ. φθέγ-, φθογ-): απόφθεγμα, άφθογγος, δίφθογγος, φθογγικός, φθογγόγραμμα, φθογγολογία, φθογγολογικός, φθόγγος, φθογγόσημα.

v σιγῶντας < σιγὴ < σFιγὰ (ηχοποίητη λέξη): σιγά, σιγαλιά, σιγανοπαπαδιά, σιγανός, σιγαστήρας, σιγή.

v ὁμοίους < ὅμοιος και ὁμοῖος-α-ον < ὁμός: ανόμοιος, εξομοίωση, ομοβροντία, ομογένεια, ομογενής, ομόγλωσσος, ομόδοξος, ομοεθνής, ομοειδής, ομόζυγος, ομόηχος, ομόθρησκος, ομοθυμαδόν, ομοιογένεια, ομοιογενής, ομοιοκατάληκτος, ομοιομερής, ομοιόμορφος, ομοιοπαθής, ομοιοπαθητικός, ομοιόσταση, ομοιόσχημος, ομοιοτέλευτος, ομοιότητα, ομοιότροπος, ομοιότυπος, ομοιοχρωμία, ομοίωμα, ομοκεντρικός, ομόκεντρος, ομολογητής, ομόλογος, ομομήτριος, ομόνοια, ομοούσιος, ομοπάτριος, όμορος, ομόρριζος, ομόρρυθμος, ομότιμος, παρόμοιος, παρομοίως.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Τι νομίζετε ότι συμβολίζουν τα δεσμά και η υποχρεωτική καθήλωση - ακινησία των ανθρώπων του σπηλαίου;

2. Ποιος είναι ο ρόλος του τειχίου στη σκηνοθεσία του Πλάτωνα; Γιατί δεν πρέπει να φαίνονται οι άνθρωποι αλλά τα αντικείμενα;

3. α) Να εντοπίσετε τα σημεία του κειμένου που μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε ότι η κοινωνία των δεσμωτών είναι η πολιτική κοινωνία και ότι ο κόσμος του σπηλαίου είναι ο αισθητός κόσμος.

β) Ποια είναι η κατάσταση της πολιτικής κοινωνίας (την οποία συμβολίζει η κοινωνία των δεσμωτών) και πώς περιγράφεται ο αισθητός κόσμος;

4. Με ποιους εκφραστικούς τρόπους αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών και ποιος είναι ο λειτουργικός ρόλος καθενός;

5. Να βρεις τις λέξεις του κειμένου που είναι ομόρριζες με τις λέξεις: έμφυτος, προσγειωμένος, συγκατοίκηση, πτήση, σχήμα, αδέσμευτος, ισοσκελές, διαμονή, εμπροσθοφυλακή, όψη, αγωγιάτης, παροδικός, δομή, έμφραγμα, απόδειξη, προφητεία, οισοφάγος, εργατικός, φθογγόσημο, τοπικός, παρομοίωση.

---------------------------------------------------------------------------------------------

ENOTHTA 12 (Ζ΄, 519b-d) :

Η αλληγορία του σπηλαίου-Η απροθυμία των φιλοσόφων

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Σωκράτης: Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι φυσικό, είπα εγώ, και δεν απορρέει αναγκαστικά από τα προηγούμενα, ότι δηλαδή ούτε οι απαίδευτοι και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως το τέλος της ζωής τους με την παιδεία, οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα ανεξαιρέτως όσα τυχόν πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, και οι δεύτεροι, επειδή με τη θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί;

Γλαύκων: Αλήθεια, είπε.

Σωκράτης: Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο, και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που τώρα τους επιτρέπεται.

Γλαύκων: Και ποιο είναι αυτό;

Σωκράτης: Το να μένουν συνεχώς εκεί ψηλά, είπα εγώ, και να μη θέλουν πάλι να κατεβαίνουν κοντά σ’ εκείνους τους δεσμώτες, ούτε να παίρνουν μερίδιο από τους κόπους και τις τιμές εκείνων, είτε είναι μικρότερης είτε μεγαλύτερης σημασίας.

Σύνδεση με τα προηγούμενα : Αν κάποιος δεσμώτης απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του και βγεί από το σπήλαιο, στην αρχή θα τυφλωθεί από τη λάμψη του Ήλιου και θα θέλει να γυρίσει πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσει σιγά σιγά το φως, θα δει καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθόν, την αλήθεια, το νοητό κόσμο. Θα καταλάβει ότι όσα έβλεπε μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών όντων. Ίσως σκεφτεί να επιστρέψει, από λύπηση για τους φυλακισμένους συντρόφους του, για να τους διδάξει την αλήθεια και να τους απαλλάξει από την άγνοιά τους. Οι δεσμώτες όμως, βυθισμένοι μέσα στην άγνοιά τους, δεν θα δεχθούν την αμφισβήτηση του «κόσμου τους», θα τον περιγελάσουν, θα τον μισήσουν και ίσως θελήσουν να τον εξοντώσουν (υπαινιγμός για τη θανάτωση του Σωκράτη).

Έτσι, οι «απελευθερωμένοι δεσμώτες», οι φιλόσοφοι, δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στο σπήλαιο της αμάθειας, αλλά να παραμείνουν στον κόσμο της νόησης, τον μόνο αληθινό. Αν και μόνο αυτοί είναι κατάλληλοι να διδάξουν την αλήθεια, να διαπαιδαγωγήσουν και να κυβερνήσουν τους αμαθείς δεσμώτες, αισθάνονται την ανάγκη να ζουν στον κόσμο των Ιδεών, ασχολούμενοι με τις πνευματικές τους αναζητήσεις, απέχοντας από την πολιτική δράση, απρόθυμοι να διοικήσουν.

ΔΟΜΗ

1. Ποιοι δεν είναι κατάλληλοι για τη διοίκηση της πόλεως («Τί δέ; τόδε οὐκ εἰκός …᾿Αληθῆ, ἔφη.»)

2. Το χρέος των πεπαιδευμένων να διοικήσουν την πόλη («῾Ημέτερον δὴ ἔργον … εἴτε φαυλότεραι εἴτε σπουδαιότεραι.»)

1. Ποιοι δεν είναι κατάλληλοι για τη διοίκηση της πόλεως

Οι απαίδευτοι και οι απρόθυμοι πεπαιδευμένοι είναι ακατάλληλοι για τη διοίκηση της πόλεως («μήτε τοὺς ἀπαιδεύτους μήτε τοὺς ἐν παιδείᾳ ἐωμένους διατρίβειν διὰ τέλους»)

Δύο κατηγορίες ανθρώπων θεωρούνται από τον Πλ. ακατάλληλοι για τη διοίκηση της πόλεως:

Οι απαίδευτοι: οι αμόρφωτοι άνθρωποι (ή πολιτικοί), οι αφιλοσόφητοι, αυτοί που δεν έχουν λάβει την απαραίτητη φιλοσοφική παιδεία, τη διαλεκτική. Δεν έχουν απελευθερωθεί από τα δεσμά της αμάθειας, δεν έχουν ανέλθει τον ανηφορικό, δύσβατο και κοπιαστικό δρόμο που οδηγεί στη θέαση του Αγαθού, στον αληθινό κόσμο της νόησης. Επομένως, είναι «ἀληθείας ἄπειροι» και άρα ακατάλληλοι για την ορθή διακυβέρνηση μιας πόλεως. Αυτοί, εξαιτίας της αμάθειάς τους, δεν έχουν θέσει στη ζωή και τη δράση τους (δημόσια και ιδιωτική) έναν υψηλό στόχο, όπως για παράδειγμα το δίκαιο, η εὐδαιμονία της πόλεως κλπ («σκοπὸν ἐν τῷ βίῳ οὐκ ἔχουσιν ἕνα, οὗ στοχαζομένους δεῖ ἅπαντα πράττειν ἃ ἂν πράττωσιν ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ»). Ενεργούν με ταπεινά κίνητρα και επιδιώξεις, όπως το προσωπικό τους συμφέρον, η προβολή, ο πλουτισμός κλπ).

Οι πεπαιδευμένοι που επιθυμούν να ασχολούνται δια βίου με την παιδεία και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις: αυτοί, έχοντας γνωρίσει την πνευματική μακαριότητα είναι απρόθυμοι να την εγκαταλείψουν για χάρη της πρακτικής ενασχόλησης με τη διοίκηση της πόλεως («ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν»). Ευτυχισμένοι στις πνευματικές τους αναζητήσεις, θεωρούν ότι ζούν στα «νησιά των μακάρων» («ἡγούμενοι ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες ἔτι ἀπῳκίσθαι») και η ενασχόληση με την πολιτική δεν τους ενδιαφέρει, αδιαφορούν για την εξουσία και τα αξιώματα. Στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι υποχρέωσή τους να διοικήσουν την πόλη, γιατί είναι οι μόνοι ικανοί προς τούτο.

Γιατί οι πεπαιδευμένοι είναι απρόθυμοι να διοικήσουν;

Ιστορικά παραδείγματα εξαιρετικών ανδρών που αρνήθηκαν να αναμιχτούν στην πολιτική ή την εγκατέλειψαν με τη θέληση τους : οι αρχαίοι νομοθέτες Σόλων και Λυκούργος, οι οποίοι δεν ανέλαβαν αξιώματα, παρά έφυγαν από τις πόλεις τους, όταν ολοκλήρωσαν το νομοθετικό τους έργο. Ο Ρωμαίος στρατηγός Κιγκινάτος, που μετά τη νικηφόρα ολοκλήρωση της στρατιωτικής του αποστολής αρνήθηκε την πολιτική εξουσία και επέστρεψε στο αγρόκτημα του. Αλλά και στη σύγχρονη εποχή υπάρχουν φωτισμένες προσωπικότητες που στέκονται μακριά από την ενεργό πολιτική δράση, για διάφορους λόγους :

· Προτιμούν την μακαριότητα και γαλήνη των πνευματικών ενασχολήσεών τους από την έντονη και γεμάτη δράση ζωή του πολιτικού.

· Επιθυμούν να αποφύγουν τις πικρίες και την ψυχική φθορά που συχνά συνοδεύουν την πολιτική δράση.

· Φοβούνται μήπως αποτύχουν να ανταποκριθούν στο δύσκολο έργο της διοίκησης.

· Επιθυμούν να παραμείνουν έντιμοι και ακέραιοι, φοβούμενοι μήπως η εξουσία τους διαφθείρει και κατηγορηθούν για αρχομανία, ιδιοτέλεια, διαφθορά κλπ

2. Το χρέος των πεπαιδευμένων να διοικήσουν την πόλη

Οι εξαιρετικοί άνθρωποι («βέλτισται φύσεις» : άνθρωποι προικισμένοι από τη φύση με ικανότητες), πρέπει να αναγκάζονται να ανεβαίνουν το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της παιδείας και να γνωρίζουν το Αγαθόν, την αλήθεια, να αποκτούν δηλαδή φιλοσοφική παιδεία. Επειδή, όμως, θα θέλουν να παραμείνουν εκεί για πάντα, δεν πρέπει αυτό να τους επιτραπεί. Η πολιτεία πρέπει να τους αναγκάζει να κατεβαίνουν στη σπηλιά, δηλαδή στην πολιτική πράξη και να αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν και να ωφελήσουν με τις γνώσεις και την αρετή τους την πόλη ολόκληρη. Το έργο της διαφώτισης και διακυβέρνησης των πολιτών (δεσμωτών) είναι χρέος τους για το καλό της πόλης. Είναι οι φύλακες, οι άρχοντες της πλατωνικής πολιτείας.

Ἡμέτερον δὴ ἔργον τῶν οἰκιστῶν : οι οἰκισταί τῆς πόλεως είναι ο Σωκράτης και οι συνομιλητές του, που θεωρητικά «κατασκευάζουν» την ιδεώδη πολιτεία. Είναι οι νομοθέτες της. Δικό τους έργο λοιπόν είναι να υποχρεώσουν δια νόμου τους φιλοσόφους να διοικήσουν.

Ο Πλάτωνας και η πολιτική

Ο Πλάτων, νέος ακόμη, ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική, απογοητεύθηκε όμως τους δημαγωγούς δημοκρατικούς ηγέτες, αλλά και από τους αριστοκρατικούς, όταν αυτοί άσκησαν την εξουσία σκληρά και απάνθρωπα την περίοδο των Τριάκοντα τυράννων (Κριτίας και Χαρμίδης ήταν και συγγενείς του). Προσπαθώντας να εφαρμόσει τις πολιτικές του αντιλήψεις ταξίδεψε στην αυλή του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου Α', όμως και εκεί είχε αρνητικές εμπειρίες. Έτσι πίστεψε ότι όλα τα πολιτεύματα της εποχής του ήταν διεφθαρμένα (βλ. εισαγωγή). Ο Πλάτωνας, λοιπόν, απείχε τελικά από την ενεργό πολιτική, αν και αξιώνει από τους φιλοσόφους να ασχολούνται με αυτήν (τη στάση του απέναντι στην πολιτική την εξηγεί ο φιλόσοφος στην «Εβδόμη Επιστολή» του).

τάς βελτίστας φύσεις: Οι ξεχωριστοί άνθρωποι

Κατά τον Πλ. ο άνθρωπος έχει έμφυτα ελαττώματα ή χαρίσματα, που προϋπάρχουν αλλά μπορούν να καλλιεργηθούν και να βελτιωθούν. Η φύσις παίζει καθοριστικό ρόλο για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Στο κείμενο γίνεται λόγος για εξαιρετικές φυσιογνωμίες, για χαρισματικούς ανθρώπους (βελτίστας φύσεις).

Το ἀγαθόν: τό μέγιστον μάθημα

Για την έννοια του «Αγαθού» στον Πλάτωνα, βλέπε σχόλια σχολικού βιβλίου.

Το μέγιστον μάθημα, για τον Πλάτωνα είναι «η θέαση του αγαθού».

Για να χαρακτηρίσει ο Πλάτωνας το αγαθόν και την πορεία προς αυτό για την προσέγγισή του, χρησιμοποιεί τις ακόλουθες λέξεις: άφικέσθαι, μάθημα, μέγιστον, ἰδεῖν, άναβηναι, ἀνάβασιν, άναβάντες, ίδωσι. Οι λέξεις αυτές δείχνουν ότι :

α. το αγαθόν είναι η μεγαλύτερη αξία, η υψίστη γνώση (μέγιστον μάθημα)

β. μπορεί ο άνθρωπος να το προσεγγίσει, να αποκτήσει τη « θέαση του Αγαθού» (ἀφικέσθαι, ἰδεῖν, ἴδωσιν)

γ. είναι δύσκολη η κατάκτηση του, απαιτεί προσπάθεια και θυσίες. (ἀναβῆναι, ἀνάβασιν, ἀναβάντες).

Ένα παράλληλο κείμενο : Η Αρετή (Σιμωνίδη του Κείου)

Η Αρετή στο ποίημα του Σιμωνίδη του Κείου παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το αγαθόν του Πλάτωνα και σχεδόν ταυτίζεται με αυτό:

Η ΑΡΕΤΗ

Ένας λόγος λέει: Σε βράχια

η Αρετή δυσκολοπάτητα φωλιάζει

κι έναν τόπο θείο και πάναγνο αφεντεύει·

δεν μπορούν του καθενός θνητού τα μάτια

να τη δούν· την αντικρίζει μόνο εκείνος

που από μέσα του ο ιδρώτας, σπαραγμός

της καρδιάς του, θ'αναβρύσει,

μόνο εκείνος που ως τ' ακρόκορφο θα φτάσει

της αντρείας.

· Η αρετή παρουσιάζεται από το Σιμωνίδη σχεδόν θεοποιημένη, όπως περίπου και το Ἀγαθόν στον Πλάτωνα.

· Ο τόπος στον οποίο κατοικεί η Αρετή είναι δυσπρόσιτος (κατοικεί σε βράχια δυσκολοπάτητα, που είναι πολύ δύσκολο να τα ανεβεί κανείς). Δύσκολη είναι και η προσέγγιση του ἀγαθοῦ στον Πλάτωνα.

· Δεν έχει τη δυνατότητα να δει την Αρετή (= να την κατακτήσει) οποιοσδήποτε άνθρωπος, λίγοι μπορούν να υποστούν τo μόχθο που απαιτείται, για να την πλησιάσουν. Η κατάκτηση της είναι ένα κατόρθωμα πολύ δύσκολο, που απαιτεί πολλούς κόπους και δύναμη ψυχική). Και στην Πολιτεία το Άγαθόν κατακτούν «αι βέλτισται φύσεις».

ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

· Παρομοίωση:

«ἡγούμενοι ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες ἔτι ἀπῳκίσθαι» (= σαν να ζουν στα νησιά των μακαρίων)

· Πολυσύνδετα σχήματα:

«μήτε τοὺς ἀπαιδεύτους … μήτε τοὺς ἐν παιδείᾳ …»

«τάς τε βελτίστας φύσεις … ἰδεῖν τε τὸ ἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι …»

«μὴ ἐθέλειν … μηδὲ μετέχειν …» -> διπλή άρνηση, δηλωτική της απροθυμίας των ορθά πεπαιδευμένων να ασχοληθούν με τα κοινά

«εἴτε φαυλότεραι … εἴτε σπουδαιότεραι»

· Παρατακτική σύνδεση:

Παρατηρείται ευρεία χρήση παρατακτικών συνδέσμων: καὶ, μήτε … μήτε, μὲν … δέ, τε … καί, εἴτε … εἴτε.

· Αντιθέσεις:

«τοὺς ἀπαιδεύτους» ≠ «τοὺς ἐν παιδείᾳ»,

«ἃ πράττωσιν» ≠ «οὐ πράξουσιν»,

«ἑκόντες» ≠ «ἀναγκάσαι»,

«ἔτι ἀπῳκίσθαι» ≠ «μὴ ἐπιτρέπειν»,

Οι παραπάνω αντιθέσεις υποδηλώνουν τη διαφορά:

· όσων δεν έχουν παιδεία και όσων έχουν λάβει παιδεία,

· την ενασχόληση με τα κοινά των πρώτων και την απροθυμία των δεύτερων

· την πολιτική πραγματικότητα της εποχής του Πλάτωνα με την ιδεατή πολιτεία

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΡΙΖΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

v προειρημένων < πρὸ + λέγομαι: αναλογία, αναλογικός, απολογία, απόρρητος, διάλεκτος, διάλεξη, διαλογικός, διάλογος, δυσλεκτικός, δυσλεξία, επικός, επίλογος, επίρρημα, έπος, ιδιόλεκτος, κυριολεκτικός, κυριολεξία, λεκτικός, λέξη, λεξικό, λεξιλόγιο, λεξιπενία, λογική, λογικός, λόγος, μονολεκτικός, μονόλογος, ομολογία, παράλογος, παρρησία, πρόλογος, ρήμα, ρητό (το), ρήτορας, ρητορικός, ρητός, ρήτρα, συνδιάλεξη, υπόλογος.

v ἀπαιδεύτους < α- στερητικό + παιδεύω < παῖς: διαπαιδαγώγηση, εκπαίδευση, εκπαιδευτικός. παιδαγωγικός, παιδεία, παιδευτικός, παιδί, παιδονόμος, παλιμπαιδισμός, παραπαιδεία.

v ἐπιτροπεῦσαι < ἐπίτροπος < ἐπιτροπέω + κατάληξη –εύω: επιτροπή, επίτροπος, πολύτροπος, ανατροπή, ανατρεπτικός, ντροπή, αδιάντροπος, κακότροπος, υποτροπή.

v διατρίβειν < διατρίβω: άτριφτος, διατριβή, εντριβή, προστριβή, συντριβή, συντριπτικός, τριβή, τριμμένος, τρίψιμο.

v ἔχουσιν < ἔχω: ενοχή, ενοχικός, ένοχος, έξη, εξής, κατεχόμενα, παροχή, πάροχος, προσχηματικός, σχέδιο, σχεδόν, σχέση, σχετικός, σχετικότητα, σχήμα, σχολαστικός, σχολείο.

v στοχαζομένου < στοχάζομαι: αστόχαστος, άστοχος, εύστοχος, στοχασιά, στοχασμός, στοχαστής, στόχαστρο, στόχος.

v πράττειν < πράττω: απράγμων, άπραγος, πράγμα, πραγματογνώμονας, πρακτικό, πράκτορας, πράξη, σύμπραξη.

v ἡγούμενοι < ἡγοῦμαι: Αγησίλαος, αφήγηση, εισηγητής, ηγεμόνας, ηγεσία, ηγέτης, ηγετικός, ηγήτορας, ηγούμενος, καθηγητής.

v ζῶντες < ζήω -ῶ: ζωγράφος, ζώδιο, ζωή, ζωηρός, ζωικός, ζωντάνια, ζωντανός, ζώο, ζωογόνος, ζωοθυσία, ζωολογία, ζωομορφισμός, ζωόμορφος, ζωοπάζαρο, ζωοποιός, ζωοτροφή, ζωτικός, ζωύφιο, ζωφόρος, ζωγράφος, ζωώδης.

v ἀπῳκίσθαι: αποίκιση, ενοίκιο, ένοικος, κατοίκιση, μετοίκιση, οίκηση, οικισμός, οικιστής, οίκος.

v ἀναγκάσαι < ἀναγκάζω: αναγκαίος, αναγκαιότητα, αναγκαστικός, ανάγκη, εξαναγκασμός.

v ἱκανῶς, ἀφικέσθαι < ἱκνέομαι –οῦμαι: ανέφικτος, ανίχνευση, άφιξη, εξιχνίαση, εφικτός, ικανοποίηση, ικανοποιητικός, ικανός, ικανότητα, ικεσία, ικετευτικός, ικέτης, ιχνηλάτης, ίχνος, προίκα, προικιό, προικοθήρας, προικοσύμφωνο, προικώος, προίκα.

v ἰδεῖν < εἶδον του ρ. «ὁρῶ»: ανύποπτος, αόρατος, διορατικός, είδος, ειδύλλιο, είδωλο, επόπτης, ιδέα, ιδεοληπτικός, ιδεοληψία, κάτοπτρο, όμμα, οπή, οπτικός, όραμα, ορατός, οφθαλμός, όψη.

v σκοπὸν < σκοπέω -ῶ: ακτινοσκόπηση, ανασκόπηση, απερίσκεπτος, άσκοπος, αυτοσκοπός, βιντεοσκόπηση, βολιδοσκόπηση, βυθοσκόπηση, δημοσκόπηση, διάσκεψη, επίσκεψη, επισκέψιμος επισκόπηση, επίσκοπος, καιροσκόπος, κατασκοπία, κατάσκοπος, κερδοσκοπία, κερδοσκόπος, μικροσκόπιο, οιωνοσκόπος, περίσκεψη, περισκόπιο, προεπισκόπηση, πρόσκοπος, σκεπτικισμός, σκεπτικός, σκέψη, σκόπελος, σκοπιά, σκόπιμος, σκοποβολή, σκοπός, στηθοσκόπιο, συνδιάσκεψη, σύσκεψη, τηλεσκόπιο, ωροσκόπιο, ωροσκόπος.

v ἰδίᾳ: ιδιόλεκτος, ιδιόμορφος, ιδιόρρυθμος, ιδιοσυγκρασία, ιδιοτέλεια, ιδιοτελής, ιδιότροπος, ιδιοχρησία, ιδίωμα, ιδιωματικός, ιδιώτης, ιδιωτικός

v ἀναβῆναι, ἀνάβασιν, ἀναβάντες, καταβαίνειν < βαίνω: άβατος, ακροβάτης, ανάβαση, αναβάτης, βάδην, βαθμός, βάθρο, βακτηρία, βάση, βασικός, βάσιμος, βατήρας, βατός, βήμα, βηματοδότης, βωμός, διάβαση, διαβάτης, δύσβατος, έμβασμα, επιβάτης, κατάβαση, μεταβατικός, παραβάτης, πρόβατο, πρόσβαση.

v ἐπιτρέπεται < ἐπὶ + τρέπω: αδιάντροπος, ανατρεπτικός, ανατρέψιμος, ανατροπέας, ανατροπή, ανεπίτρεπτος, εκτροπή, επιτρεπτός, επιτροπή, επίτροπος, ευτράπελος, κακότροπος, μετατρέψιμος, μετατροπή, ντροπή, ξενότροπος, παρεκτροπή, τρόπαιο, τροπαιούχος, τροπή, τροπικός, τρόπος.

v καταμένειν < καταμένω < κατὰ + μένω: διαμονητήριο, κατάμονος, μονή, μόνιμος, μόνος, παραμονή.

v ἐθέλειν < ἐθέλω: άθελα, εθελοντής, εθελοντικός, εθελούσιος, θέλημα, θεληματικός, θέληση, καλοθελητής.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Ποιους θεωρεί ο Πλάτωνας ακατάλληλους να διοικήσουν μια πολιτεία και για ποιους λόγους;

2. Σε τι διαφοροποιείται η ζωή όσων έχουν λάβει την ορθή παιδεία από τη ζωή των απαίδευτων, των τυχαίων και αφιλοσόφητων πολιτικών; (Εκτός από το κείμενο να συμβουλευτείτε και τα σχόλια του βιβλίου σας).

3. Τι ήταν, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, τα νησιά των μακαρίων και πώς αυτά συνδέονται με τους πεπαιδευμένους;

4. «Ἡμέτερον δὴ ἔργον ... τῶν οἰκιστῶν ... μὴ ἐπιτρέπειν αὐτοῖς ὃ νῦν ἐπιτρέπεται»: Ποιους ονομάζει ο Σωκράτης «οἰκιστές» και ποια κατάσταση περιγράφει με το τελευταίο σχόλιο;

5. Να εντοπίσετε στο κείμενο τους όρους (λέξεις) που χρησιμοποιεί ο Πλάτων για να χαρακτηρίσει το ἀγαθό, την πορεία προς αυτό και την προσέγγισή του4. Τι αποκαλύπτουν για τη φύση του ἀγαθοῦ;

6. Να δώσετε τα αντώνυμα των παρακάτω λέξεων στα αρχαία ελληνικά διατηρώντας το γένος, τον αριθμό και την πτώση: ἀπαιδεύτους, ἀληθείας, ἀπείρους, τέλους, βίῳ, βελτίστας, μέγιστον, ἀνάβασιν, ἐπιτρέπειν, μετέχειν.

7. Να δώσετε συνώνυμα για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις στα αρχαία ελληνικά: ἱκανῶς, ἡγούμενοι, ἔφαμεν, ἐπιτρέπειν, ἐθέλειν, μετέχειν.

8. Να δώσετε από δύο ομόρριζα στα νέα ελληνικά για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: προειρημένων, ἀπαιδεύτους, πράξουσιν, μάθημα, ἀνάβασιν.

9. Να αντιστοιχίσετε τις λέξεις της Α στήλης με τις ετυμολογικά συγγενείς τους από τη δεύτερη στήλη:

ἔργον

τιμῶν

ἰδεῖν

ἀνάβασιν

μετέχειν

ποῖον

βωμούς

ποιότητα

πάρεργο

σχέση

κάτοπτρο

εντιμότητα

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ENOTHTA 13 (Ζ΄, 519d-520a):

Ο ηθικός εξαναγκασμός των φιλοσόφων

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Γλαύκων: Έπειτα (μα πώς), είπε, θα αδικήσουμε αυτούς και θα τους κάνουμε να ζουν χειρότερα, ενώ είναι δυνατόν σ’ αυτούς (να ζουν) καλύτερα;

Σωκράτης: Ξέχασες πάλι, φίλε μου, είπα εγώ, ότι ο νόμος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό, πώς δηλαδή μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη θα ευτυχήσει υπερβολικά μέσα στην πόλη, αλλά προσπαθεί να βρει τρόπο να επιτευχθεί αυτό για ολόκληρη την πόλη, ενώνοντας σε ένα αρμονικό σύνολο τους πολίτες με την πειθώ και τη βία, κάνοντας να μοιράζονται μεταξύ τους την ωφέλεια την οποία ο καθένας είναι σε θέση να προσφέρει στο σύνολο και ο ίδιος διαμορφώνοντας τέτοιους πολίτες μέσα στην πόλη, όχι για να τους αφήνει να πηγαίνουν, όπου θέλει ο καθένας, αλλά για να τους χρησιμοποιεί ο ίδιος ως δεσμούς που ενώνουν την πόλη.

Γλαύκων: Αλήθεια, είπε˙ πραγματικά το ξέχασα.

Σωκράτης: Σκέψου λοιπόν, είπα, Γλαύκων, ότι δεν θα αδικήσουμε όσους γίνονται φιλόσοφοι στην πόλη μας, αλλά δίκαια θα μιλήσουμε προς αυτούς, πείθοντάς τους με επιχειρήματα και να φροντίζουν και να προστατεύουν τους άλλους.

Δομή

1. Η αντίρρηση του Γλαύκωνα: άδικος ο εξαναγκασμός των φιλοσόφων να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της πόλεως

2. Η απάντηση του Σωκράτη: Ο νόμος φροντίζει για την ευδαιμονία του κοινωνικού συνόλου

3. Το συμπέρασμα: Δίκαιος ο εξαναγκασμός των φιλοσόφων

1. Η αντίρρηση του Γλαύκωνα:

Ο εξαναγκασμός των φιλοσόφων να εγκαταλείψουν την πνευματική τους μακαριότητα και να κατέβουν στο σπήλαιο για να αναλάβουν πρακτικά/πολιτικά καθήκοντα, τους στερεί την ευδαιμονία τους, τους αφαιρεί το δικαίωμα του εὖ ζῆν, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται. Οι φιλόσοφοι θα είναι δυστυχείς ως κυβερνήτες της πόλεως. Συμπεραίνει ότι κάτι τέτοιο είναι άδικο. Ο Γλ. αντιλαμβάνεται το δίκαιο και το άδικο έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας: θεωρεί τους πολίτες ως άτομα και όχι ως μέλη ενός κοινωνικού συνόλου που στόχο έχει την κοινή ευδαιμονία. Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ατομική ευδαιμονία και στην προκειμένη περίπτωση των φιλοσόφων.

2. Η απάντηση του Σωκράτη

Η ατομική ευδαιμονία υποτάσσεται στην ευδαιμονία του κοινωνικού συνόλου.

· Ο Σω. θυμίζει στον Γλ. («Ἐπελάθου πάλιν, ὦ φίλε») το βασικό σκοπό ύπαρξης της πόλεως, το κύριο μέλημα του νόμου που διέπει την ιδανική πολιτεία : η κοινή ευδαιμονία είναι ο στόχος και όχι η ευδαιμονία μιας κοινωνικής ομάδας ή ένός ατόμου («νόμῳ οὐ τοῦτο μέλει, ὅπως ἕν τι γένος ἐν πόλει διαφερόντως εὖ πράξει, ἀλλ’ ἐν ὅλῃ τῇ πόλει τοῦτο μηχανᾶται ἐγγενέσθαι»). Η ευδαιμονία των ατόμων και των επιμέρους κοινωνικών ομάδων πρέπει να υποτάσσεται στην κοινή ευδαιμονία. Ο πολίτης λειτουργεί πρώτα ως πολίτης και ύστερα ως άτομο. Επιβάλλεται, λοιπόν να θυσιαστεί η ευδαιμονία των φιλοσόφων προκειμένου να ευτυχήσει η πόλη. Η ίδια θέση διατυπώνεται και σε άλλο σημείο της Πολιτείας (Δ, 420a): «οὐ μὴν πρὸς τοῦτο βλέποντες τὴν πόλιν οἰκίζομεν, ὅπως ἕν τι ἡμῖν ἔθνος ἔσται διαφερόντως εὔδαιμον, ἀλλ᾽ ὅπως ὅτι μάλιστα ὅλη ἡ πόλις» ( δεν δημιουργούμε βέβαια την πόλη, με σκοπό να ευδαιμονήσει ιδαίτερα μια μόνο κοινωνική ομάδα (ἕν τι ἔθνος), αλλά όλη η πόλη).

· Κατά τον Θουκυδίδη (2,60) η ατομική ευδαιμονία όχι μόνο υποτάσσεται αλλά και εξαρτάται από την κοινή ευδαιμονία: «ἐγὼ γὰρ ἡγοῦμαι πόλιν πλείω ξύμπασαν ὀρθουμένην ὠφελεῖν τοὺς ἰδιώτας ἢ καθ' ἕκαστον τῶν πολιτῶν εὐπραγοῦσαν, ἁθρόαν δὲ σφαλλομένην. καλῶς μὲν γὰρ φερόμενος ἀνὴρ τὸ καθ' ἑαυτὸν διαφθειρομένης τῆς πατρίδος οὐδὲν ἧσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχῶν δὲ ἐν εὐτυχούσῃ πολλῷ μᾶλλον διασῴζεται.» ("Εγώ τουλάχιστον πιστεύω ότι μια πόλη που ακμάζει ως σύνολο ωφελεί περισσότερο τους πολίτες της, παρά εάν κάθε πολίτης ευτυχεί, αλλά εκείνη ως σύνολο αποτυγχάνει. Γιατί άνθρωπος που ευδοκιμεί στις ιδιωτικές του υποθέσεις, εάν η πατρίδα του καταστραφεί, χάνεται και αυτός μαζί της. Είναι, όμως, πολύ πιο πιθανό ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίδα του όμως ευτυχεί"). Σχετικό και το απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη "...αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει· αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θανά είμαι".

Η λειτουργία του νόμου: στόχοι και μέσα

· Ο νόμος: γραπτός κανόνας που θεσπίζεται από τo κράτος, ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους και προς το κράτος. Οι νόμοι είναι υποχρεωτικοί κανόνες και η παραβίασή τους συνεπάγεται ποινή.

· Κατά τον Πλ. σκοπός του νόμου στην ιδεώδη πολιτεία είναι η ευδαιμονία του κοινωνικού συνόλου και όχι μιας κοινωνικής ομάδας ή των ατόμων («νόμῳ οὐ τοῦτο μέλει, ὅπως ἕν τι γένος ἐν πόλει διαφερόντως εὖ πράξει, ἀλλ’ ἐν ὅλῃ τῇ πόλει τοῦτο μηχανᾶται ἐγγενέσθαι»).

· Τα μέσα που χρησιμοποιεί ο νόμος είναι η πειθώ και ο εξαναγκασμός, η βία (πειθοῖ τε καὶ ἀνάγκῃ). Όταν οι πολίτες δεν πειθαρχούν πεπεισμένοι ότι η επιταγή του νόμου είναι ορθή και δίκαιη, η πολιτεία, με τα αρμόδια όργανά της, τον επιβάλλει αναγκαστικά, έστω και δια της βίας. Στην περίπτωση των φιλοσόφων, ο νόμος, εάν οι φιλόσοφοι δεν πεισθούν να διοικήσουν την πολιτεία, τους εξαναγκάζει να το κάνουν στερούμενοι την ευδαιμονία τους. Ο νόμος «συναρμόττει» τους πολίτες, τους συγκροτεί δηλαδή σε αρμονικό σύνολο, τους υποχρεώνει να συνεργάζονται, να λειτουργούν πρώτα ως μέλη του συνόλου και ύστερα ως άτομα (καταχρῆται αὐτὸς αὐτοῖς ἐπὶ τὸν σύνδεσμον τῆς πόλεως»). Αυτό σημαίνει ότι κάθε πολίτης, ανάλογα με την τάξη στην οποία ανήκει, υποχρεώνεται να προσφέρει στην πόλη αυτό που μπορεί να προσφέρει («ποιῶν μεταδιδόναι ἀλλήλοις τῆς ὠφελίας ἣν ἂν ἕκαστοι τὸ κοινὸν δυνατοὶ ὦσιν ὠφελεῖν»), χωρίς να υπερβαίνει τα όρια των δυνατοτήτων και ικανοτήτων του, των αρμοδιοτήτων και καθηκόντων του. Κάθε τάξη πρέπει να κινείται μέσα στα αυστηρά πλαίσια που έχουν τεθεί: οι δημιουργοί παράγουν αγαθά και συντηρούν τους πολίτες, οι φύλακες –επίκουρου φρουρούν την πόλη και φύλακες-βασιλείς διοικούν. Δεν ενεργούν εκδηλώνοντας την ελεύθερη βούληση τους, δεν ασχολούνται με ό,τι αυτοί επιθυμούν(«οὐχ ἵνα ἀφιῇ τρέπεσθαι ὅπῃ ἕκαστος βούλεται», αλλά η δράση τους καθορίζεται από το νόμο στο πλαίσιο της συνολικής λειτουργίας του κράτους και με σκοπό την κοινή ευδαιμονία. Ο νόμος λοιπόν στην ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα παρεμβαίνει πλήρως στις ελεύθερες επιλογές των πολιτών, δεν αφήνει περιθώρια για ατομική ελευθερία και δράση, ελέγχει και κατευθύνει τις δραστηριότητες του πολίτη και τις καθυποτάσσει στον κοινό καλό. Πρόκειται για ένα καθεστώς παρεμβατικό, αυταρχικό και ολοκληρωτικό. Ωστόσο, πρέπει να παρατηρήσει κανείς μια θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στα προσωπικά αυταρχικά καθεστώτα (τυραννίες, δικτατορίες) και στην ιδεώδη πλατωνική πολιτεία: στόχος των τυράννων και των δικτατόρων είναι η εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων, της πλατωνικής πολιτείας είναι η κοινή ευδαιμονία. Ο σκοπός είναι υψηλός, τα μέσα όμως;…

3. Το συμπέρασμα: Δίκαιος ο εξαναγκασμός των φιλοσόφων

· Ο νόμος, λοιπόν, αποσκοπεί στην κοινή ευδαιμονία, υποχρεώνοντας τους πολίτες να συνεργάζονται προς τούτο προσφέροντας αυτό που μπορούν για τον κοινό αυτό σκοπό και μέσα στα πλαίσια των ικανοτήτων και αρμοδιοτήτων τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός της δικαιοσύνης που δίδεται από τον Σωκράτη: «τό τά αὑτοῦ πράττειν», δηλαδή, ο καθένας οφείλει να πράττει για το κοινωνικό σύνολο «εἰς ὅ αὐτοῦ ἡ φύσις ἐπιτηδειοτάτη πεφυκυῖα εἴη» (βλ. και στην εισαγωγή). Κατά συνέπεια, οι φιλόσοφοι υποχρεούνται να προσφέρουν αυτό για το οποίο είναι ικανοί και εκπαιδευμένοι: να διοικήσουν την πόλη. Μόνο αυτοί άλλωστε είναι κατάλληλοι γι’ αυτό, αφού μόνο αυτοί έχουν αποκτήσει γνώση του Αγαθού, δηλαδή του ορθού. Είναι φωτισμένες προσωπικότητες, που διαθέτουν γνώσεις, πείρα ζωής, διοικητικές ικανότητες και ακέραιο χαρακτήρα, έχουν υψηλό αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος. Εξάλλου, δεν διαθέτουν περιουσία ούτε δημιουργούν οικογένεια, για να είναι αδέκαστοι και απερίσπαστοι στην άσκηση του λειτουργήματός τους. Μόνο αυτοί μπορούν να διοικήσουν ορθά την πολιτεία και να την οδηγήσουν στην ευδαιμονία της. Συνεπώς, δεν είναι άδικη μια τέτοια υποχρέωση, αλλά αντίθετα συμφωνεί με την έννοια του δικαίου, είναι απολύτως δίκαιη («οὐδ’ ἀδικήσομεν τοὺς παρ’ ἡμῖν φιλοσόφους γιγνομένους, ἀλλὰ δίκαια πρὸς αὐτοὺς ἐροῦμεν, προσαναγκάζοντες τῶν ἄλλων ἐπιμελεῖσθαί τε καὶ φυλάττειν»).

· Ωστόσο, το συμπέρασμα του Σω. μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν απορρέει από λογική αναγκαιότητα: δεν μπορούμε να θεωρήσουμε κάτι ως δίκαιο, μόνο και μόνο επειδή αποβλέπει στο κοινό καλό, ενώ παράλληλα βλάπτει μια μερίδα πολιτών. Το αδύνατο αυτό σημείο του συλλογισμού παρατήρησε και ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1264b): ο Σω. στερεί από τους φυλακές την ευδαιμονία, ενώ ισχυρίζεται ότι ο νομοθέτης οφείλει να κάνει ευτυχισμένη όλη την πόλη. Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, όταν κάποιοι (λίγοι ή πολλοί) δε θα είναι ευτυχισμένοι;

ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Αντιθέσεις

«χεῖρον ≠ ἄμεινον»: η χρήση αυτής της αντίθεσης (όπως και η εναντιωματική μετοχή «δυνατὸν ὂν») εκφράζει την έντονη αντίδραση του Γλαύκωνα.

«ἕν τι γένος ≠ ἐν ὅλῃ τῇ πόλει»: υπογραμμίζεται η μέριμνα του νόμου για το όφελος και την ευδαιμονία όλων των πολιτών.

Σχήμα κατ’ άρση και θέση

«ὅτι νόμῳ οὐ τοῦτο μέλει ≠ ἀλλ’ ἐν ὅλῃ τῇ πόλει … ἐγγενέσθαι»: υπογραμμίζεται ο ρόλος του νόμου να επιφέρει ισορροπία στην πόλη.

«οὐχ ἵνα ἀφιῇ … ≠ ἀλλ’ ἵνα καταχρῆται …»: τονίζεται ο ρόλος του νόμου να χρησιμοποιεί τους πολίτες ως ενωτικό δεσμό της πόλης.

«οὐδ’ ἀδικήσομεν … ≠ ἀλλὰ δίκαια …»: απαντά στην ευθεία δισκελή ερώτηση του Γλαύκωνα: «Ἔπειτ’, ἔφη, ἀδικήσομεν αὐτούς, καὶ ποιήσομεν χεῖρον ζῆν, δυνατὸν αὐτοῖς ὂν ἄμεινον;». Έτσι, υπηρετείται η εγκυρότητα του συλλογισμού που ανέπτυξε.

Παρατακτική σύνδεση των προτάσεων

«ἀδικήσομεν αὐτούς, καὶ ποιήσομεν χεῖρον ζῆν»

«πειθοῖ τε καὶ ἀνάγκῃ»

«ποιῶν μεταδιδόναι … καὶ αὐτὸς ἐμποιῶν …»

«ἐπιμελεῖσθαί τε καὶ φυλάττειν»

Προσωποποίηση

Στο κείμενο παρατηρούμε την προσωποποίηση του νόμου, ώστε να φανεί ο ρόλος του, που σχολιάστηκε προηγουμένως:

«μέλει», «μηχανᾶται», «συναρμόττων», «ποιῶν», «ἐμποιῶν», «ἀφιῇ», «καταχρῆται»

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΡΙΖΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ἔφη < φημί: απόφαση, άφατος, διαφήμιση, διαφημιστικός, δυσφήμιση, δυσφημιστικός, έμφαση, εμφατικός, επίφαση, κατάφαση, καταφατικός, πρόσφατος, πρόφαση, προφήτης, φήμη, φημολογία.

ἀδικήσομεν < ἀδικῶ: αδικαιολόγητος, αδικαίωτος, αδίκημα, αδικητής, αδικία, αδικοπραγία, άδικος, αδίκως, αντιδικία, αντίδικος, δικαιοσύνη, εκδικητής.

ποιήσομεν < ποιῶ: αποίητος, αχειροποίητος, ηχοποίητος, θεοποίητος, ποίημα, ποίηση, ποιητής, προσποιητός.

ζῆν < ζήω - ζῶ: ζήση, ζωή, ζωηρός, ζωικός, ζωντάνια, ζωντανός, ζώο, ζωογόνος, ζωοδόχος, ζωοκτόνος, ζωόμορφος, ζωόφιλος, ζώπυρο, ζωτικός, ζωφόρος.

ἐπελάθου, ἐπελαθόμην < ἐπὶ + λανθάνομαι: αλάθητος, αλήθεια, άληστος, αναληθής, επιλήσμων, λάθος, λάθρα, λαθραίος, λαθρεμπόριο, λαθρεπιβάτης, λαθροκυνηγός, λήθαργος, λήθη, λησμονιά.

νόμῳ < νέμω: άνομος, αστυνόμος, δασονόμος, διανομή, εξοικονόμηση, ευνομία, κατανομή, νομή, νομικός, νόμιμος, νομιμότητα, νόμισμα, νομοθέτης, νομός, νόμος, νομοσχέδιο, νομοταγής, νομοτέλεια, οικονομία, παιδονόμος, παρανομία, παράνομος, στρατονόμος, ταξινόμηση, υγειονομία.

μέλει: αμέλεια, αμελής, επιμελής, επιμελητήριο, μελέτη, μελέτημα, μελετηρός, μελετητής, μέλημα, μεταμέλεια.

ἐγγενέσθαι < ἐν + γίγνομαι: γεγονός, γενεά, γενέθλιος, γένεση, γενέτειρα, γενετήσιος, γενετικός, γενιά, γενικός, γέννηση, γηγενής, γονέας, γονή, γονίδιο, γονικός, γονιμοποίηση, γόνιμος, γονιμότητα, γόνος, γονότυπος, γυνή, εγγενής, εγγονός, νεογνό, γνήσιος, συγγενής, υπογονιμότητα.

πράξει < πράττω: άπρακτος, εμπράγματος, πολυπράγμων, πράγμα, πραγματικός, πραγματογνώμονας, πραγματογνωμοσύνη, πραγματογνωσία, πρακτικό, πράξη, πραξικόπημα.

μηχανᾶται < μηχανῶμαι: αμήχανος, βιομηχανία, βιομηχανικός, βιομήχανος, μηχανή, μηχάνημα, μηχανικά, μηχανικός.

συναρμόττων < συναρμόττω < συν + ἁρμόττω: αρμολογία, αρμονία, αρμονικός, αρμός, δυσαρμονία, συναρμογή, φυσαρμόνικα.

πειθοῖ < πείθω: πειθαναγκασμός, πειθαρχία, πειθήνιος, πείσμα, πεισματάρης, πειστήριο, πειστικός, πιθανός, πιθανότητα, πίστη, πιστός.

μεταδιδόναι < μετὰ + δίδωμι: αιμοδότης, ανέκδοτος, ανένδοτος, αποδοτικός, δόση, δοσίλογος, δόσιμο, δοσολογία, δότης, δωρεά, δώρο, δωροδοκία, δωροθέτης, έκδοση, εκδότης, εκδοτικός, ενδοτικός, ηλεκτροδότηση, καταδότης, λογοδοσία, μετάδοση, μεταδοτικός, μισθοδοσία, παράδοση, παραδοτέος, πληροφοριοδότης, προδότης, σηματοδότης, φωτοδότης.

ἀφιῇ < ἀπὸ + ἵημι: άνεση, άνετος, άφεση, αφετηρία, δίεση, εγκάθετος, ένεση, ενέσιμος, έφεση, εφετείο, εφέτης, καθετήρας, κάθετος, καθέτως, σύνεση, συνετός, χειραφετημένος, χειραφέτηση.

βούλεται < βούλομαι: αβουλία, αβούλητος, άβουλος, βουλή, βούληση, βουλιμία.

καταχρῆται < καταχρῶμαι < κατὰ + χρῶμαι: άχρηστος, δύσχρηστος, εύχρηστος, καταχραστής, κατάχρηση, καταχρηστικός, χρεία, χρέος, χρήμα, χρηματιστήριο, χρήση, χρήσιμος, χρηστικός, χρηστός, χρηστότητα.

σκέψαι < σκοπῶ / σκοποῦμαι: ανασκόπηση, άσκοπος, επισκεπτήριο, επίσκεψη, επισκοπή, επισκόπηση, επίσκοπος, σκεπτικός, σκέψη, σκοπιά, σκόπιμος, σκοπός.

προσαναγκάζοντες < προσαναγκάζω < πρὸς + ἀναγκάζω: αναγκαίο, αναγκαιότητα, αναγκαστικά, αναγκαστικός, ανάγκη, εξαναγκασμός.

ἐπιμελεῖσθαι < ἐπιμελοῦμαι < ἐπιμελής < ἐπὶ + μέλομαι: επιμέλεια, επιμελημένος, επιμελής, επιμελητεία, επιμελητηριακός, επιμελητήριο, επιμελητής, επιμελήτρια, επιμελώς.

φυλάττειν < φυλάττω: αποφυλάκιση, αφύλακτος, προφυλακτήρας, προφυλακτικός, προφύλαξη, φύλαγμα, φυλαγμένος, φύλακας, φυλακή, φυλακισμένος, φυλακτό.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Ποιες απόψεις διατυπώνονται από τον Σωκράτη και τον Γλαύκωνα για το αν είναι δίκαιος ο ηθικός εξαναγκασμός των φιλοσόφων; Αξιολογήστε τη θέση του Σωκράτη.

2. Ποιος είναι ο σκοπός του Νόμου, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, και ποια τα μέσα που χρησιμοποιεί για να τον πετύχει;

3. Να συγκρίνετε τις απόψεις του Πλάτωνα και του Πρωταγόρα (ενότητα 7) για το σκοπό και τον χαρακτήρα του νόμου.

4. Να βρεις ομόρριζες λέξεις του κειμένου με τις λέξεις : αυτοδικία, χειροτερεύω, αβίωτος, δυναστικός, λήθη, παλινόρθωση, μέλημα, γονικός, φόρος, πραγματιστής, σύνολο, βιομηχανία, απροσάρμοστος, αυτοπεποίθηση, δώρο, αλληλεγγύη, ακοινώνητος, ένεση, άβουλος, αχρησιμοποίητος, δετός, απερίσκεπτος, λόγιος, αφύλακτος

5. Να γράψετε δύο ομόρριζα στα νέα ελληνικά για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: ποιήσομεν, πειθοῖ, καταχρῆται, προσαναγκάζοντες, φυλάττειν.

6. Να γράψετε ένα αντώνυμο στα αρχαία ελληνικά για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: ἀδικήσομεν, χεῖρον, εὖ πράξει, ὠφελίας, ἐπελαθόμην.

7. Δώστε ένα συνώνυμο στα αρχαία ελληνικά για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις: ἀδικήσομεν, χεῖρον, ποιῶν, ἀφιῇ, βούλεται.

8. Να αντιστοιχίσετε τις λέξεις της Α στήλης με τις ετυμολογικά συγγενείς τους στη Β στήλη. Δύο λέξεις περισσεύουν.

Α	Β
ἐπελάθου μηχανᾶται νόμῳ ἀφιῇ μεταδιδόναι	εφετείο δωρεά εισιτήριο λησμονιά πολυμήχανος νόμισμα δόνηση